Стихи Нани Чиковани (сестра Зураба Чиковани)
«Мцухрис зареби»
(Вечерние колокола)
ზარები რეკენ, ზარები რეკენ
მწუხრისას, ასე შავი და ბნელი
შემოდის ღამე, ავი და ქუფრი,
თმაჩამოშლილი და ფეხშიშველი.
ზარები რეკენ, ზარები რეკენ
მწუხრისას, თითქოს ყვებიან ამბებს
და ყოველ გამვლელს ეკითხებიან:
,,კაენ, სად არის შენი ძმა, აბელ”?
ეს მერამდენე ათასი წელი
დაღვრილი სისხლი ტირის და მოსთქვამს
კაენი დარძწის, თავის დროს ელის
და ანადგურებს ადამის მოდგმას.
ზარები რეკენ, მზის სხივი ქრება,
ღამე თანდათან ამოკლებს საბელს,
ზარები რეკენ, ზარები რეკენ:
,,კაენ, სად არის შენი ძმა, აბელ?”
«Мудмиви оцнеба»
(Вечная мечта)
მთელი ცხოვრება მზისკენ მივფრინავ,
ვგავარ მოლაღურს, ნასროლს, ნატყვიარს.
რატომღაც ბედმა არ გამიღიმა,
ოცნების ფრთები ჩამომამტვრია.
ერთ გაფრენაში სიცოცხლეს ვაძლევ,
ცხოვრებას ვაძლევ ერთ კამარაში,
დედამიწაზე დიდხანს ვერ გავძლებ,
გამიჭირდება ცივ სამარეში.
არა, მე მაინც უნდა გავფრინდე,
ვიგრძნო ჰაერის ცივი ტალღები,
გამიშვას მიწამ, გინდათ შეგპირდეთ?
პირველსავე წუთს ცას შევასკდები.
«Олеандры»
სანაპირო და ოლეანდრები
მზე ჩაწოლილი სიყვარულს ითხოვს,
ცისფერი ფერი, ლურჯი ლანდები,
ნუთუ ეს იყო?
ოლეანდრების ქალწულურ ვნებას
ზღვის მძიმე სუნთქვა ნაპირზე იხმობს,
რას ჩურჩულებდნენ იმ ღამით ნეტავ?
ნუთუ ეს იყო?
იყო უსაზღვრო თავდავიწყება,
შავი თვალების, ლურჯი თვალების,
არავის ძალუძს გადავიწყება
ოლეანდრებად ქცეულ ქალების.
ზღვა ახლაც მძიმედ ასკდება ნაპირს,
ოლეანდრები აღარ ელიან
ზღვაში ჩავარდნილ ზღვის კაცურ ძახილს
ნაწამებს ძალა გამოლევია.
სანაპირო და ოლეანდრები,
მზე რახანია უკვე მკვდარია,
ჩვენი წარსულის ლურჯი ლანდები,
მოგონებაა და …ზღაპარია